Έχω καιρό να γράψω κάτι εδώ, δε φτάνει κι ο χρόνος μου, τον εξαντλώ σε πράγματα κι ανθρώπους που μου αρέσουν, οπότε δεν φτάνει. Διαβάζω για εκκρεμότητες, επιλογές, καλύτερα, σπουδών που έχω σε εξέλιξη, ακούω και τα ανέκδοτα των δελτίων ειδήσεων και δεν αντέχω θα σας την πω την άποψή μου. Γιατί βρε παιδιά στο μηχανογραφικό των πανελληνίων εξετάσεων να μην έχεις και την επιλογή «βουλευτής»; Σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, καλός μισθός extra παροχές, γυμναστήρια στον επαγγελματικό σου χώρο, οδηγός για τις μετακινήσεις σου, αυτοκίνητο, δωρεάν κινητό, δεν χτυπάς κάρτα, δεν έχει παρουσίες, εκτός αν πρόκειται για αύξηση στον μισθό σου, στα 4 χρόνια 1400 ευρώ σύνταξη...Τι κάνουν οι άνθρωποι; Προσωπική μου άποψη, πάσχουν και οι 300 από ψυχιατρικά νοσήματα και κάνουν ομαδική θεραπεία στο Ίδρυμα της βουλής, αλλά τους αρέσει και δεν θέλουν να θεραπευτούν. Δεν φταίω εγώ, αν οι ψυχίατροι κάνουν διάγνωση με το πόσο αντιλαμβάνεσαι και ζεις στην πραγματικότητα! Και οι 300 απέχουν πολύ, φαίνεται και στα πρόσωπά τους. Ουφ, αρκετά έγραψα για αυτούς, τους λυπήθηκα σήμερα, που δεν έχει δελτία ειδήσεων, μην μείνουν στην αφάνεια κι εκδηλώσουν συμπτώματα…έκανα πάλι και την καλή μου πράξη κι ας μην το εκτιμήσουν, δεν πειράζει.
Υπάρχουν, βέβαια κι άλλοι άνθρωποι, που προσωπικά δεν τους γνωρίζω, όχι ότι γνωρίζω τους 300, αλλά τα νοσήματά τους, προσπαθούν να τα αντιμετωπίσουν. Για αυτούς τους ανθρώπους, πήγα και χθες, όπως κάθε μήνα, μια βόλτα από την Αιμοδοσία του Λαϊκού Νοσοκομείου κι έδωσα εθελοντικά αιμοπετάλια. Μια ώρα το μήνα είναι κι η συνειδητοποίηση μιας σκέψης, «είσαι τυχερή που προς το παρών είσαι από αυτούς που μπορούν να δώσουν κι όχι στην απέναντι πλευρά, από αυτούς που χρειάζονται». Για αυτούς τους ανθρώπους και μέσα Αυγούστου, ανάμεσα σε δύο προορισμούς διακοπών, φροντίζω να αφιερώνω μια ώρα από το χρόνο μου και όσο το επιτρέπει η υγεία μου θα το κάνω.
Για τους 300 κι όσους θέλουν να ενταχθούνε στο αντίστοιχο πρόγραμμα, λυπάμαι αλλά περνάω πολύ καλύτερα από αυτούς, δεν θέλω οδηγό και προσωπικό γυμναστή, έχω καλύτερους κοιλιακούς και δεν περιμένω αναγνωσιμότητα από την γελοιοποίηση. Ας κάνουν ζήλειες…
Υπάρχουν, βέβαια κι άλλοι άνθρωποι, που προσωπικά δεν τους γνωρίζω, όχι ότι γνωρίζω τους 300, αλλά τα νοσήματά τους, προσπαθούν να τα αντιμετωπίσουν. Για αυτούς τους ανθρώπους, πήγα και χθες, όπως κάθε μήνα, μια βόλτα από την Αιμοδοσία του Λαϊκού Νοσοκομείου κι έδωσα εθελοντικά αιμοπετάλια. Μια ώρα το μήνα είναι κι η συνειδητοποίηση μιας σκέψης, «είσαι τυχερή που προς το παρών είσαι από αυτούς που μπορούν να δώσουν κι όχι στην απέναντι πλευρά, από αυτούς που χρειάζονται». Για αυτούς τους ανθρώπους και μέσα Αυγούστου, ανάμεσα σε δύο προορισμούς διακοπών, φροντίζω να αφιερώνω μια ώρα από το χρόνο μου και όσο το επιτρέπει η υγεία μου θα το κάνω.
Για τους 300 κι όσους θέλουν να ενταχθούνε στο αντίστοιχο πρόγραμμα, λυπάμαι αλλά περνάω πολύ καλύτερα από αυτούς, δεν θέλω οδηγό και προσωπικό γυμναστή, έχω καλύτερους κοιλιακούς και δεν περιμένω αναγνωσιμότητα από την γελοιοποίηση. Ας κάνουν ζήλειες…
