Ζήλειες...

Έχω καιρό να γράψω κάτι εδώ, δε φτάνει κι ο χρόνος μου, τον εξαντλώ σε πράγματα κι ανθρώπους που μου αρέσουν, οπότε δεν φτάνει. Διαβάζω για εκκρεμότητες, επιλογές, καλύτερα, σπουδών που έχω σε εξέλιξη, ακούω και τα ανέκδοτα των δελτίων ειδήσεων και δεν αντέχω θα σας την πω την άποψή μου. Γιατί βρε παιδιά στο μηχανογραφικό των πανελληνίων εξετάσεων να μην έχεις και την επιλογή «βουλευτής»; Σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση, καλός μισθός extra παροχές, γυμναστήρια στον επαγγελματικό σου χώρο, οδηγός για τις μετακινήσεις σου, αυτοκίνητο, δωρεάν κινητό, δεν χτυπάς κάρτα, δεν έχει παρουσίες, εκτός αν πρόκειται για αύξηση στον μισθό σου, στα 4 χρόνια 1400 ευρώ σύνταξη...Τι κάνουν οι άνθρωποι; Προσωπική μου άποψη, πάσχουν και οι 300 από ψυχιατρικά νοσήματα και κάνουν ομαδική θεραπεία στο Ίδρυμα της βουλής, αλλά τους αρέσει και δεν θέλουν να θεραπευτούν. Δεν φταίω εγώ, αν οι ψυχίατροι κάνουν διάγνωση με το πόσο αντιλαμβάνεσαι και ζεις στην πραγματικότητα! Και οι 300 απέχουν πολύ, φαίνεται και στα πρόσωπά τους. Ουφ, αρκετά έγραψα για αυτούς, τους λυπήθηκα σήμερα, που δεν έχει δελτία ειδήσεων, μην μείνουν στην αφάνεια κι εκδηλώσουν συμπτώματα…έκανα πάλι και την καλή μου πράξη κι ας μην το εκτιμήσουν, δεν πειράζει.
Υπάρχουν, βέβαια κι άλλοι άνθρωποι, που προσωπικά δεν τους γνωρίζω, όχι ότι γνωρίζω τους 300, αλλά τα νοσήματά τους, προσπαθούν να τα αντιμετωπίσουν. Για αυτούς τους ανθρώπους, πήγα και χθες, όπως κάθε μήνα, μια βόλτα από την Αιμοδοσία του Λαϊκού Νοσοκομείου κι έδωσα εθελοντικά αιμοπετάλια. Μια ώρα το μήνα είναι κι η συνειδητοποίηση μιας σκέψης, «είσαι τυχερή που προς το παρών είσαι από αυτούς που μπορούν να δώσουν κι όχι στην απέναντι πλευρά, από αυτούς που χρειάζονται». Για αυτούς τους ανθρώπους και μέσα Αυγούστου, ανάμεσα σε δύο προορισμούς διακοπών, φροντίζω να αφιερώνω μια ώρα από το χρόνο μου και όσο το επιτρέπει η υγεία μου θα το κάνω.
Για τους 300 κι όσους θέλουν να ενταχθούνε στο αντίστοιχο πρόγραμμα, λυπάμαι αλλά περνάω πολύ καλύτερα από αυτούς, δεν θέλω οδηγό και προσωπικό γυμναστή, έχω καλύτερους κοιλιακούς και δεν περιμένω αναγνωσιμότητα από την γελοιοποίηση. Ας κάνουν ζήλειες…

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ

Η εξεταστική του Σεπτέμβρη πάντα μου άρεσε, ίσως γιατί μετά τους καλοκαιρινούς ρυθμούς το τεμπέλιασμα με καφέδες και βόλτες μου φαινότανε ανούσιο, ίσως γιατί πάντα με προκαλούσανε οι απότομες αλλαγές. Το αποφάσισα φέτος να πάρω πτυχίο κι ας χρωστάω τόσα, όσα χωράνε στις δηλώσεις μαθημάτων. Δεύτερο πτυχίο είναι, αλλά με ενοχλεί που το καθυστέρησα, γιατί ήτανε επιλογή μου, ένα τμήμα για τη γνώση από ενδιαφέρον, Μεθοδολογίας Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης (Μ.Ι.Θ.Ε.). «Τι βγαίνεις από αυτό παιδί μού;», ρωτήσανε οι γονείς, όταν τους ενημέρωσα πριν από κάτι χρόνια ότι παρουσίασα τη διπλωματική μου στο μεταπτυχιακό το πρωί και το απόγευμα έδωσα κατατακτήριες και πέρασα στο ΜΙΘΕ. "Μύθος" απάντησα και δεν ξανασχολήθηκε κανείς μαζί μου για αυτό. Αυτή η ακαδημαϊκή χρονιά με λίγη οργάνωση μου αρκεί, έτσι κι αλλιώς με τις σπουδές αν το αποφασίσεις είτε θα διαβάσεις γιατί σ’ αρέσει, είτε γιατί δεν σ’ αρέσει για να ξεμπερδεύεις. Είπα να κάνω ένα διάλειμμα από τον «Απειροστικό Λογισμό» τις παραγώγους και τα ολοκληρώματα και να γράψω κάτι στο blog. Όταν έχεις εξεταστική, χωρίς να σκέφτεσαι τι θα κάνεις επαγγελματικά, χωρίς την παραμικρή υποχρέωση, μόνο γιατί το επιλέγεις εσύ γιατί σου αρέσει, ειλικρινά είναι πολύ ωραία διαδικασία. Μαθαίνεις χωρίς στοχεύεις σε κάτι, η μέρα των εξετάσεων και το να περάσεις το μάθημα λειτουργούν μόνο ως κίνητρο για να μην παρασυρθείς από τα ίδια της καθημερινότητας και να αλλάξεις το βιβλίο για το επόμενο μάθημα π.χ «Φιλοσοφία της Επιστήμης». Οι συμφοιτητές σου, όταν ρωτάς ύλη και καθηγητές σε κάνουν να συνειδητοποιείς πως μόνο το πρώτο πτυχίο προσδιορίζει αυτό που λέμε φοιτητική ζωή… Έχω διάβασμα λοιπόν, αν βαρεθώ θα κάνω μια βόλτα στα blogs!

Αν είχα λέξεις...αν είμαστε ανθρωποι...

Με λέξεις και κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη, βρίσκω πάντα συνομιλητή από ανείπωτες χαρές, μέχρι ανείπωτες απώλειες..
Φράσεις του Ελύτη, που αλλιώτικα μου μιλάνε κάθε φορά, αλλιώτικα και τούτες τις ώρες.
«Από φυσικού της η μαυρίλα πρέπει να ναι κλεπταποδόχος»
«Θα πρέπει να δημιουργήσουμε αντισώματα και για την Ευθύνη»
«Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει»
« Ο τρομοκράτης είναι ο άξεστος των θαυμάτων»
« Στο χωριό της γλώσσας μου τη Λύπη τη λένε Λάμπουσα»
«Όταν ακούς αέρα είναι η Γαλήνη που βρυκολάκιασε»
«Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα ‘τανε αληθινή σωτηρία»
«Όταν ακούς «τάξη» ανθρώπινο κρέας μυρίζει»
«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»
«…Είναι όμως διαφορετικό το μήκος των πεπρωμένων. Θεέ μου, πόσα πολλά πράγματα, και να αντιστοιχούν μόνο σε ένα σκέτο σπίρτο, που το τραβάς επάνω τους. Και να!
Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος. κι αν είδες, είδες.»
« Τα χίλια σώματα του ανέμου και το ένα του ανθρώπου. Ένεκα ο καιρός »
« η ακριβολογία στη σκέψη δεν συμπίπτει πάντοτε με την ακριβολογία στα αισθήματα»
«Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη»
Από τα: Μαρία Νεφέλη, Ιδιωτική Οδός, Ο Κήπος με τις Αυταπάτες

Κάποτε, σε αυτό τον τόπο ζήσανε άνθρωποι με σκέψη, αξίες και πολιτισμό ανθρωποκεντρικά. Σήμερα καιγόμαστε, άνθρωποι στην πυρά, άνθρωποι πυρομανείς, άνθρωποι απάνθρωποι. Ποιες λέξεις να βρω, πόσα παιδιά να πενθήσω; Πόσους ανθρώπους; Δεν ξέρω αν σε καιρό πολέμου αγκάλιαζε η μάνα το παιδί και πεθαίνανε μαζί. Κι ήτανε θάνατος ακαριαίος, τώρα τι; Με τι σκέψεις αργοπεθάνανε οι άνθρωποι; που ένα απλό κάψιμο από ηλιοθεραπεία και είναι επώδυνο. Υπάρχουν ευθύνες για τις ανθρώπινες ζωές, που χάθηκαν, δεν υπάρχει ανθρωπιά. Να βρούνε και τον εμπρηστή, αλλά αν δεν έχουν άλλη λύση, να καούν όλα, εκτός από ανθρώπους.

Μια υπέροχη γιαγιά!!! Η δική μου...

Η γιαγιά μου, δεν είναι του παραμυθιού, είναι αληθινή… Τουλάχιστον 93 χρονών, ίσως ο πιο ωραίος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Σχεδόν εκατό χρόνια πολιτισμός, προσαρμοστικότητα, ανθρωπιά, αγάπη, ευχές… Την χαιρόμαστε σαν να είναι 5 χρονών παιδάκι, που τα ξέρει όλα και θέλει να τα μαθαίνει όλα.
«Έλα εδώ να γράψουμε ένα γράμμα, πως το λες, να πούμε χρόνια πολλά στη Φανιώ», το γράμμα ήτανε ένα sms με το κινητό τηλέφωνο κι η λέξη μήνυμα δεν της ήτανε εύχερη, ακόμη. Πήγα της ξαναέδειξα, αργά κι εντυπωσιασμένη το έγραψε το γράμμα της και μου είπε «πάτα κι εσύ τα υπόλοιπα, να πάει», τα πάτησα, πήγε γιαγιά, θα μας στείλουν κι εμάς.
Να σου πάρω και σένα ένα, εννοούσα κινητό τηλέφωνο.
Πόσο κάνει; Τι το θέλω εγώ, έχω το άλλο, παίρνω όποτε θέλω.
Το κινητό και το laptop αποφάσισε να μην τα εντάξει πλήρως στη ζωή της, απλά να τις εξηγήσουμε τι κάνουν και να δοκιμάσει λίγο, μέχρι εκεί. Το διάβασμα όμως είναι τρόπος ζωής, καθημερινά δικαιολογεί την συνδρομή σε μια τοπική εφημερίδα, την οποία διαβάζει από την αρχή μέχρι το τέλος. «Τι είναι αυτή που μού φερες σήμερα, πάρτην από δω, τά καψαν όλα, δεν άφησαν τίποτα» κι η μητέρα μου, «τι να κάνω μάνα τα έκαψαν, αυτά έχει σήμερα». Μια μέρα στο τηλέφωνο μου ανακοίνωσε πως ήτανε ιδιαίτερα χαρούμενη και την ρώτησα γιατί, « διάβασα σήμερα πως συναντήθηκαν σε ένα γλέντι και κουβέντιασαν καλά, δεν μάλωσαν, συνεννοηθήκαν ο βουλευτής της ΝΔ Τ… και του Πασόκ Σ… και έτσι θα πάει καλά ο τόπος». Μα να είναι χαρούμενη και να θεωρεί είδηση το γεγονός, ότι δεν βρίστηκαν μεταξύ τους οι πολιτικοί!!! Στις δημοτικές εκλογές την ρώτησα αν ήθελε να την πάω στο χωριό της να ψηφίσει, «δεν θέλω, με πιάνει (ζαλίζει) και το αυτοκίνητο, αλλά να είναι κανείς καλός και να πρέπει να πάω;» Κι αμέσως μετά: «Δεν πάω πουθενά, αν είναι καλός για τους νέους, θα τον βγάλουν οι άλλοι.» Γέλια από όλους τους παρόντες για τον αυθορμητισμό της, τη στάθμιση των δεδομένων, το ότι θέλω κάνω, το ότι την ζαλίζει το αυτοκίνητο…που για να την μετακινήσουμε απαιτεί τον πιο γκαζιάρη στην οικογένεια, πάει με 120 σε δρόμους επαρχιακούς και σου λέει «τρέξε κι άλλο με το γρήγορο δεν με πιάνει», δεν μας πιάνει κανείς γιαγιά, έτσι όπως πάμε.
Σχεδόν ένας αιώνας ζωής, με εμπειρίες πολλές κι από όλες, έμεινε ορφανή στα 5 της, έχασε τον μοναδικό αδερφό της στα 20 του από μια νάρκη στον πόλεμο του 40, κάθε χρόνο 28η Οκτώβρη, του καταθέτει στεφάνι με λουλούδια, με μάτια δακρυσμένα και δυο λόγια από ψυχής, δικά της. Στα 65, εκδήλωσε καρκίνο μήτρας, διάγνωση για μας τους συγγενείς, δεν της το είπαμε, η ίδια τραγουδούσε και έβαζε τις άλλες ασθενείς να χορεύουν στον Αγ. Σάββα κατά την διάρκεια 40 ακτινοθεραπειών. Η πρόγνωση ήτανε 3 με 4 μήνες ζωής, βγήκε από το νοσοκομείο να πάει στο σπίτι της, στον Λάμπρο της (ο παππούς, άλλη περίπτωση ανθρώπου), πήγε και ξαναθυμήθηκε το θέμα μετά από 20 χρόνια με μια επιστολή από το νοσοκομείο Αγ. Σάββας, στην κοινότητα του χωριού, που ρωτούσε αν η κάτοικος Κ… ζει ή αν πέθανε, ποια ήτανε η αιτία θανάτου για να κλείσουν ερευνητικό πρωτόκολλο 20ετίας. Έγραψε μόνη της την απάντηση, ότι ήτανε πολύ καλά, τους χιλιοευχαριστούσε, που την κάνανε καλά και τους καλούσε να τους κάνει το τραπέζι και να επισκεφτούν το χωριό καλοκαίρι που έχει πανηγύρια, έδωσε το γράμμα της στην γραμματέα του χωριού να το στείλει. Φάρμακα δεν παίρνει μέχρι σήμερα…Μέχρι πριν 2 χρόνια που έμενε και μόνη της στο σπίτι της, δεν την πείθαμε, να μείνει με μια από τις κόρες της, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δεν παραχωρούσε την ελευθερία της, μου έλεγε: τα βράδια που ξαπλώνω και δεν με παίρνει ο ύπνος και σκέφτομαι, όλη τη ζωή και πόσα πέρασα καλά και κακά, για να μη με πιάσει το παράπονο, πιάνω εγώ ένα τραγούδι κι ανοίγει η ψυχή μου κι αποκοιμιέμαι…Με έπιασαν εμένα σκέψεις και ένα παράπονο, έχει βρει τρόπους να διαχειρίζεται και να αλλάζει την πραγματικότητα με τα μέσα που διαθέτει και βλέπεις νέους ανθρώπους να κάνουν υπερκατανάλωση αγχολυτικών κι υπνωτικών…
Έχει μια λογική σοφία και μια παιδικότητα που με εντυπωσιάζει, την γαργαλάω και δεν αντέχει από τα γέλια, φωνάζει στη μαμά μου «αυτό θέλει παιχνίδια ακόμα κι εγώ γέρασα με φατσούλα πονηρή καθώς προσπαθεί να ανταποδώσει το γαργάλημα», Είναι και κοκέτα, φτιάχνουμε νύχια, μαλλιά, άσπρα και ροζ λαστιχάκια θέλει για το κοτσιδάκι των λευκών μαλλιών της, βρήκα κι ένα περιοδικό μόδας στο μαξιλάρι της, πριν λίγο καιρό και μου είπε «έχει κάτι όμορφα και χαριτωμένα ρούχα και κορίτσια».
Σου μιλάει με ένα στόμα γεμάτο ευχές προσαρμοσμένες στα δικά σου θέλω, που τα ξέρει καλά, διακριτική αλλά και με παροτρύνσεις, «αν έχεις δουλειές πήγαινε, θα διαβάσω λίγο εγώ», «να πας και μια βόλτα μη μείνεις σπίτι», «να έρχεσαι στη μανούλα σου συχνά, αλλά έχει κι άλλους τόπους να πας, να ξαναπάς και σε άλλα κράτη, να δεις κι εκεί», «με ένα καλό παιδί, αλλά ας λέμε εμείς, μη νομίζεις κι ο γάμος έχει ζόρι, σπίτι, παιδιά, ελεύθερη όπως είσαι τώρα δεν θα είσαι ποτέ…αλλά κι η μοναξιά αντέχεται; Δεν ξέρω σκέψου κι εσύ» . Σκέφτομαι πως είναι ένας πολύ ωραίος άνθρωπος, που ζει σκεπτόμενη για όλους και όλα και κάθε μέρα θέλω να ζήσει άλλα τόσα χρόνια, έτσι κι αλλιώς στα 89 όταν τη ρωτήσαμε γιαγιά τι κάνεις, έμενε στο σπίτι της θείας μου, μας είπε «τι να κάνω; έρχονται γεράματα», κοιταχτήκαμε γελώντας με τον αδερφό μου, καλά γιαγιά μπες στο αυτοκίνητο και πάμε στη μαμά μη μας προφτάσουν…άλλο που δεν ήθελε…

Θα μπορούσα να γράψω όλες τις στιγμές με τη γιαγιά μου κι είναι όλες μοναδικές κι υπέροχες. Θα της αφιέρωνα σίγουρα ένα κείμενο στο blog, ίσως και το πρώτο που καιρό λέω να το αναρτήσω, αλλά ψάχνω χρόνο.
Έγραψα σήμερα και χάρηκα την αναπόληση των στιγμών με τη γιαγιά μου κι είχα ταυτόχρονα μια θλίψη μεγάλη, για τους ηλικιωμένους που χάθηκαν στις φωτιές…