Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

Μια υπέροχη γιαγιά!!! Η δική μου...

Η γιαγιά μου, δεν είναι του παραμυθιού, είναι αληθινή… Τουλάχιστον 93 χρονών, ίσως ο πιο ωραίος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Σχεδόν εκατό χρόνια πολιτισμός, προσαρμοστικότητα, ανθρωπιά, αγάπη, ευχές… Την χαιρόμαστε σαν να είναι 5 χρονών παιδάκι, που τα ξέρει όλα και θέλει να τα μαθαίνει όλα.
«Έλα εδώ να γράψουμε ένα γράμμα, πως το λες, να πούμε χρόνια πολλά στη Φανιώ», το γράμμα ήτανε ένα sms με το κινητό τηλέφωνο κι η λέξη μήνυμα δεν της ήτανε εύχερη, ακόμη. Πήγα της ξαναέδειξα, αργά κι εντυπωσιασμένη το έγραψε το γράμμα της και μου είπε «πάτα κι εσύ τα υπόλοιπα, να πάει», τα πάτησα, πήγε γιαγιά, θα μας στείλουν κι εμάς.
Να σου πάρω και σένα ένα, εννοούσα κινητό τηλέφωνο.
Πόσο κάνει; Τι το θέλω εγώ, έχω το άλλο, παίρνω όποτε θέλω.
Το κινητό και το laptop αποφάσισε να μην τα εντάξει πλήρως στη ζωή της, απλά να τις εξηγήσουμε τι κάνουν και να δοκιμάσει λίγο, μέχρι εκεί. Το διάβασμα όμως είναι τρόπος ζωής, καθημερινά δικαιολογεί την συνδρομή σε μια τοπική εφημερίδα, την οποία διαβάζει από την αρχή μέχρι το τέλος. «Τι είναι αυτή που μού φερες σήμερα, πάρτην από δω, τά καψαν όλα, δεν άφησαν τίποτα» κι η μητέρα μου, «τι να κάνω μάνα τα έκαψαν, αυτά έχει σήμερα». Μια μέρα στο τηλέφωνο μου ανακοίνωσε πως ήτανε ιδιαίτερα χαρούμενη και την ρώτησα γιατί, « διάβασα σήμερα πως συναντήθηκαν σε ένα γλέντι και κουβέντιασαν καλά, δεν μάλωσαν, συνεννοηθήκαν ο βουλευτής της ΝΔ Τ… και του Πασόκ Σ… και έτσι θα πάει καλά ο τόπος». Μα να είναι χαρούμενη και να θεωρεί είδηση το γεγονός, ότι δεν βρίστηκαν μεταξύ τους οι πολιτικοί!!! Στις δημοτικές εκλογές την ρώτησα αν ήθελε να την πάω στο χωριό της να ψηφίσει, «δεν θέλω, με πιάνει (ζαλίζει) και το αυτοκίνητο, αλλά να είναι κανείς καλός και να πρέπει να πάω;» Κι αμέσως μετά: «Δεν πάω πουθενά, αν είναι καλός για τους νέους, θα τον βγάλουν οι άλλοι.» Γέλια από όλους τους παρόντες για τον αυθορμητισμό της, τη στάθμιση των δεδομένων, το ότι θέλω κάνω, το ότι την ζαλίζει το αυτοκίνητο…που για να την μετακινήσουμε απαιτεί τον πιο γκαζιάρη στην οικογένεια, πάει με 120 σε δρόμους επαρχιακούς και σου λέει «τρέξε κι άλλο με το γρήγορο δεν με πιάνει», δεν μας πιάνει κανείς γιαγιά, έτσι όπως πάμε.
Σχεδόν ένας αιώνας ζωής, με εμπειρίες πολλές κι από όλες, έμεινε ορφανή στα 5 της, έχασε τον μοναδικό αδερφό της στα 20 του από μια νάρκη στον πόλεμο του 40, κάθε χρόνο 28η Οκτώβρη, του καταθέτει στεφάνι με λουλούδια, με μάτια δακρυσμένα και δυο λόγια από ψυχής, δικά της. Στα 65, εκδήλωσε καρκίνο μήτρας, διάγνωση για μας τους συγγενείς, δεν της το είπαμε, η ίδια τραγουδούσε και έβαζε τις άλλες ασθενείς να χορεύουν στον Αγ. Σάββα κατά την διάρκεια 40 ακτινοθεραπειών. Η πρόγνωση ήτανε 3 με 4 μήνες ζωής, βγήκε από το νοσοκομείο να πάει στο σπίτι της, στον Λάμπρο της (ο παππούς, άλλη περίπτωση ανθρώπου), πήγε και ξαναθυμήθηκε το θέμα μετά από 20 χρόνια με μια επιστολή από το νοσοκομείο Αγ. Σάββας, στην κοινότητα του χωριού, που ρωτούσε αν η κάτοικος Κ… ζει ή αν πέθανε, ποια ήτανε η αιτία θανάτου για να κλείσουν ερευνητικό πρωτόκολλο 20ετίας. Έγραψε μόνη της την απάντηση, ότι ήτανε πολύ καλά, τους χιλιοευχαριστούσε, που την κάνανε καλά και τους καλούσε να τους κάνει το τραπέζι και να επισκεφτούν το χωριό καλοκαίρι που έχει πανηγύρια, έδωσε το γράμμα της στην γραμματέα του χωριού να το στείλει. Φάρμακα δεν παίρνει μέχρι σήμερα…Μέχρι πριν 2 χρόνια που έμενε και μόνη της στο σπίτι της, δεν την πείθαμε, να μείνει με μια από τις κόρες της, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δεν παραχωρούσε την ελευθερία της, μου έλεγε: τα βράδια που ξαπλώνω και δεν με παίρνει ο ύπνος και σκέφτομαι, όλη τη ζωή και πόσα πέρασα καλά και κακά, για να μη με πιάσει το παράπονο, πιάνω εγώ ένα τραγούδι κι ανοίγει η ψυχή μου κι αποκοιμιέμαι…Με έπιασαν εμένα σκέψεις και ένα παράπονο, έχει βρει τρόπους να διαχειρίζεται και να αλλάζει την πραγματικότητα με τα μέσα που διαθέτει και βλέπεις νέους ανθρώπους να κάνουν υπερκατανάλωση αγχολυτικών κι υπνωτικών…
Έχει μια λογική σοφία και μια παιδικότητα που με εντυπωσιάζει, την γαργαλάω και δεν αντέχει από τα γέλια, φωνάζει στη μαμά μου «αυτό θέλει παιχνίδια ακόμα κι εγώ γέρασα με φατσούλα πονηρή καθώς προσπαθεί να ανταποδώσει το γαργάλημα», Είναι και κοκέτα, φτιάχνουμε νύχια, μαλλιά, άσπρα και ροζ λαστιχάκια θέλει για το κοτσιδάκι των λευκών μαλλιών της, βρήκα κι ένα περιοδικό μόδας στο μαξιλάρι της, πριν λίγο καιρό και μου είπε «έχει κάτι όμορφα και χαριτωμένα ρούχα και κορίτσια».
Σου μιλάει με ένα στόμα γεμάτο ευχές προσαρμοσμένες στα δικά σου θέλω, που τα ξέρει καλά, διακριτική αλλά και με παροτρύνσεις, «αν έχεις δουλειές πήγαινε, θα διαβάσω λίγο εγώ», «να πας και μια βόλτα μη μείνεις σπίτι», «να έρχεσαι στη μανούλα σου συχνά, αλλά έχει κι άλλους τόπους να πας, να ξαναπάς και σε άλλα κράτη, να δεις κι εκεί», «με ένα καλό παιδί, αλλά ας λέμε εμείς, μη νομίζεις κι ο γάμος έχει ζόρι, σπίτι, παιδιά, ελεύθερη όπως είσαι τώρα δεν θα είσαι ποτέ…αλλά κι η μοναξιά αντέχεται; Δεν ξέρω σκέψου κι εσύ» . Σκέφτομαι πως είναι ένας πολύ ωραίος άνθρωπος, που ζει σκεπτόμενη για όλους και όλα και κάθε μέρα θέλω να ζήσει άλλα τόσα χρόνια, έτσι κι αλλιώς στα 89 όταν τη ρωτήσαμε γιαγιά τι κάνεις, έμενε στο σπίτι της θείας μου, μας είπε «τι να κάνω; έρχονται γεράματα», κοιταχτήκαμε γελώντας με τον αδερφό μου, καλά γιαγιά μπες στο αυτοκίνητο και πάμε στη μαμά μη μας προφτάσουν…άλλο που δεν ήθελε…

Θα μπορούσα να γράψω όλες τις στιγμές με τη γιαγιά μου κι είναι όλες μοναδικές κι υπέροχες. Θα της αφιέρωνα σίγουρα ένα κείμενο στο blog, ίσως και το πρώτο που καιρό λέω να το αναρτήσω, αλλά ψάχνω χρόνο.
Έγραψα σήμερα και χάρηκα την αναπόληση των στιγμών με τη γιαγιά μου κι είχα ταυτόχρονα μια θλίψη μεγάλη, για τους ηλικιωμένους που χάθηκαν στις φωτιές…

10 σχόλια:

Αλεξάνδρα είπε...

Μπράβο σου που η γιαγιά έχει ένα μεγάλο κομμάτι στη καρδιά σου!

Μπράβο και στη γιαγιά που μπορεί να είναι τόσο όμορφη εσωτερικά. Κάποιες φορές οι δοκιμασίες και τα χρόνια γράφουν πάνω μας με τον καλύτερο τρόπο. Πιστεύω και εγώ πως η γιαγιά σου είναι ένας άξιος άνθρωπος που η ζωή χαίρεται!

Όμως και συ σαν εγγονή την αναγνωρίζεις και είναι και αυτό πολύ σπουδαίο.

Είσαι τυχερή!!!

Αλεξάνδρα είπε...

αααα, ξέχασα: καλωσόρισες στον υπέροχο κόσμο των blogs!

και καλή εβδομάδα σε όλους!!!

magsoulini είπε...

Adiple
Σ΄ευχαριστώ για το καλωσόρισμα, είναι πράγματι υπέροχος ο κόσμος των blogs έχει μια ελευθερία απόψεων και επιλογών. Διακοπές ο λόγος που άργησα να δω το σχόλιο σου.
Έχεις δίκιο ότι είμαι τυχερή, με τη γιαγιά που έχω, όπως και με άλλους ανθρώπους γύρω μου. Πιστεύω, πως αν αφιερώσουμε χρόνο ανιδιοτελή όλοι οι άνθρωποι, σίγουρα οι περισσότεροι, σε όλες τις ηλικίες θα δείξουν την εσωτερική ομορφιά τους. Οι δοκιμασίες γράφουν ανεξίτιλα, απλά η διαχείρισή τους, αν γίνει σωστά ομορφαίνει κι αυτές.

Αλεξάνδρα είπε...

καλό χειμώνα πάντως δεν λέω ακόμα!
Φαντάζομαι ότι πέρασες υπέροχα στις διακοπές σου και ξεκουράστηκες!

Η ανιδιοτέλεια είναι μεγάλο κεφάλαιο. Οπωσδήποτε αν δεν έχεις δεχτεί αγάπη δεν μπορείς να δώσεις αγάπη και σε αυτό είσαι τυχερή!

Καλή μας εβδομάδα

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Kαλώς σε βρίσκω με ένα ποστ έκπληξη!
΄Ολοι μας έχουμε από τη γιαγιά μας τις καλύτερες αναμνήσεις. Κι' εγώ της έχω ένα αφιερωμένο στο ξεκίνημά μου αλλά και σε διάφορα άλλα αναφορές. Δεν ξεχνιούνται.
Λαι ξέρεις κάτι; την έκλαψα περισσότερο κι' από τη μάνα μου....
΄Ομως ετούτη η γιαγιά ...θα τρελαθώ...πολύ μου αρέσει....SUPER(WO)MAN!!!!!!
Μου αρέσει που είναι δραστήρια, έξυπνη και προ πάντων κοκέτα.
Σε παρακαλώ φτιάξε ποστ και θέλω φωτογραφια με το κοτσιδάκι.

Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μμμμ....και αγαπάς και τα γατιά...ξανατρελαίνομαι

magsoulini είπε...

Κυρά των Γλάρων:
Θα της κάνω και μια φωτογράφηση με το κοτσιδάκι, άλλο που δεν θέλει, να ποζάρει.. Αλλά της φαίνεται πως με τα χρόνια δείχνει μεγάλη η μύτη της. Της είπαμε χαριτολογώντας πως λέει ψέματα... Γέλασε, αλλά διευκρίνησε πως στον παππού, όπου έπρεπε να γίνουν οι δουλειές και είχε συμφέρον του έλεγε...
Της αφιέρωσα μια εβδομάδα στο σπίτι της, τον Αύγουστο, να την φροντίζω, ίσως η καλύτερη εβδομάδα Αυγούστου άπό τότε που παιδί με φρόντιζε αυτή. Δυο δισσέγγονά της, αγόρια, 17 και 20 χρονών, 3 εγγόνια...και ξενυχτούσαμε μέχρι τις 3π.μ. να την ακούμε, να γελάμε, να μένουμε έκπληκτοι. Γιάτι στέρεψε η βρύση του χωριού γιαγιά, μπροστά στο σπίτι; "Όταν σιέται η γης παιδάκι μου, από τον τρανταγμό, αλλάζουν τα νερά" Άφωνοι μείναμε! Και που πάνε; " Εξαρτάται, πως θα τα πάει ο τρανταγμός, άλλα δεν χάνονται κάπου αλλού θα βγούν..." Ο δισεγγονός της: μα μας εξηγεί υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες και επιπτώσεις σεισμών, τώρα; δεν παίζεται...Όταν είναι σίγουρη για κάτι ξεκινάει την πρόταση " Η επιστήμη λέει.." και μετά πονηρά μπορεί να προσθέσει "της καλομάνας το παιδί το πρώτο είναι κορίτσι". Ξέρει πως δεν το λέει η επιστήμη, αλλά την έχω ικανή να τη βάλει να της το διαψεύσει. Ρωτώντας εμείς , σχολιάζοντας η γιαγιά, μας περιέγραψε τον γάμο της και μας είπε πως έκανε 8 μέρες να κοιμηθεί στο κρεβάτι του παππού, γιατί ντρεπόταν, φοβόταν, στο ίδιο κρεβάτι με την πεθερά κοιμόταν. Μετά γιαγιά ξεφοβήθηκες; " ξεφοβήθηκα, πονηρό γελάκι, καλά ήτανε μετά και καλά κάνετε σημέρα και τους βρίσκετε μόνοι σας". περιττό να πω, πως και με τον παππαού μου ήτανε το πλέον αγαπημένο και συναρπαστικό ζευγάρι που έχω ζήσει, ίσως το ιδανικό. Μέχρι 95 έζησε ο παππούς, μέχρι 102 η προγιαγιά μου, από όλους τους έμαθα κι εκόμη μαθαίνω, το μεγαλέιο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος, απλά αν είναι άνθρωπος, σε όποια εποχή και συνθήκες.
Σε ευχαριστώ, για τα καλά σχόλιά σου, "Γειά και καλοσύνη παιδάκι μου",όπως λέει και η γιαγιά μου...

magsoulini είπε...

Κυρά των Γλάρων,
Η φωτογραφία δείχνει τον MAGSIE,ή χαιδευτικά το magsoulini μου, 10 χρόνια συγατοίκησης και νιαουρίσματα,..Μαζί διαβάζουμε, ακούμε μουσική, στα πόδια μου κοιμάται, είναι ένα σταθερό, άδολο συναίσθημα συμετοχής σε όλα..είναι για να μου αποδεικνύει μαζί με τα πολλά λουλούδια μου, πως την φύση δε θα μου τη στερίσουν, τα τσιμέντα της εποχής μου...Η ζωή: άνθρωποι, ζώα καιφυτά, αν δεν είναι σε συνεχή αλληλεπίδραση, χάνει από της αξίες της και γίνεται απλά επιβίωση...

Νιάου...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Με κατασυγκίνησες με τούτη τη γιαγιά. Τα εκτυπώνω και πάω να τα διαβάσουμε με το Γλάρο μου στον κήπο.
Τώρα από γατιά έχω 3: τη Ρόζα (ολόλευκη, τον Κανέλλο(με τον καύσωνα του Ιουλίου είχα ανεβάσει ποστ για δαύτον) και η φλοκάτη(είναι φουντωτή, ααα και δύο σκυλιά...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.

Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).

Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):

- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).

- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;

- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).

- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.

- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.

- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.

Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.

Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!

Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...

Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.

Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".